Η ζωή κυλά. Οι μέρες περνούν. Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να τις όμορφύνουμε. Μα είναι πάντα εύκολο αυτό? Προφανώς και όχι.Πώς μπορώ να βρίσκω τις μέρες όμορφες μακριά σου? Τότε ναι κυλούσαν όμορφα, κυλούσαν γρήγορα.Κοιμόμουν ευτυχισμένη γιατί το τελευταία πραγμα που έκανα κάθε μέρα ήταν να ακούσω τη φωνή σου, και όλοι την υπόλοιπη μέρα σε σκεφτόμουν και χαμογελούσα και σκεφτόμουν πότε θα έρθει το βράδυ, να μιλάμε να μας πάρει μαζί ο ύπνος. Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα, καλοχτενισμένα, παιδικά, χρωμάτιστα. Και κάπως έτσι κοιμόμουν κάθε βράδυ αλλά και κάπως έτσι ξυπνούσα. Και κάθε μέρα ήταν μοναδική, γιατί κάθε μέρα κάτι μου μάθαινες, εσύ ο καθοδηγητής και εραστής μου.
Κι ύστερα οι δρόμοι μας χώρισαν. Αποφάσισες μοναχικό μονοπάτι να βαδίσεις κι έτσι μοναχικό μονοπάτι βάδιζα κι εγώ. Μα καθώς περπατούσα οι μνήμες και οι αναμνήσεις απ τη μια με έφθειραν μα απ' την άλλη τις αποζητούσα. Και πάλευα με δαίμονες να μην ξεχάσω τη μορφή του προσώπου σου,τη φωνή σου, ό,τι συνέθετε την ύπαρξη σου...
Οι μνήμες όμως ήταν κάποτε στιγμές.. Αληθινές στιγμές.. Η μνήμη μπορεί να ξεχνά, να ξεθωριάζει, οι στιγμές όμως δεν πεθαίνουν ποτέ. Τα μάτια γελιούνται, το μυαλό περιπλέκει, τα βιωμένα δεν γυρνούν πίσω. Μα υπήρξαν, καλέ μου, και γι’ αυτό πάντα θ’ αξίζουν.
No comments:
Post a Comment