Το "κουμπί" των αποφάσεων

Αποφάσεις στη ζωή σου παίρνεις κάθε στιγμή χωρίς να το σκέφτεσαι καθώς η σημασία τους είναι μικρή. τι γίνεται όμως όταν έχεις να πάρεις μια απόφαση για κάτι σημαντικό και περίπλοκο? όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα δείξεις τα συναισθήματά σου σε κάποιον ή να τα κρύψεις ή/και να πάψεις να τα αισθάνεσαι, όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα προχωρήσεις και θα "ξεχάσεις" ή καλύτερα θα ξεπεράσεις κάποιον με του οποίο είσασταν μαζί ή αν θέλεις η σκέψη του για κείνον να είναι μονίμως έντονη? και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές τα διλήμματα δεν είναι το ένα ή το άλλο. δεν υπάρχουν μόνο 2 δρόμοι.

Υπάρχουν 2 περιπτώσεις που καταλήγουν κι οι 2 στο ίδιο:
1)Μέσα στο μυαλό σου σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι συνεχώς και άλλοτε με λογική και άλλοτε με συναίσθημα προσπαθείς να αποφασίσεις.
2)Δεν σκέφτεσαι πιθανές λύσεις. Απλά το πρόβλημα σου φωνάζει την ύπαρξη του κι εσύ είτε με βάση το συναίσθημα αφήνεις τη φωνή του να τρυπήσει σ' όλο σου το σώμα και να σε πονάει διαρκώς είτε με όση λογική σου έχει απομείνει προσπαθείς να κλείσεις τα αυτιά σου για να μειωθεί κατά το μέγιστο δυνατό η ένταση της φωνής του προβλήματος.

Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο επώδυνη και δυστυχώς εκεί ανήκω και εγώ.Κι οι 2 όμως καταλήγουν στο ίδιο παρόλο που οι διαδρομές και η ψυχική φθορά που επιφέρει το καθένα διαφέρουν.
Η απόφαση θα παρθεί στιγμιαία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι επιπόλαια και ξεροκεφαλιά.Είναι εκείνη η στιγμή ηρεμίας και ημιαπομόνωσης(όπως όταν οδηγείς ή όταν κάνεις μπάνιο, ή όταν έχεις βγει να περπατήσεις έξω το βράδυ-η βόλτα με το σκύλο είναι μια καλή δικαιολογία), που χωρίς να σκέφτεσαι το τι πρέπει να κάνεις έτσι ξαφνικά παίρνεις την απόφαση. Είναι σαν η απόφαση σε κάθε δίλημμα να είναι ένα κουμπί που πατιέται εκείνη την στιγμή της αναπάντεχης απόφασης.

Το μόνο θέμα με όλα τα παραπάνω είναι το πότε θα πατηθεί αυτό το κουμπί.Ε αυτό εξαρτάται με τα όρια και την υπομονή που έχει ο καθένας, με το πόσο θα επιτρέψει στην ψυχή του να φθαρεί, με το πόσο υπομονή έχει για κάτι τέτοιο,πόσο "κάτω" αντέχει να φτάσει αλλά και με το πόσο πονάει η τελική απόφαση...