Για σένα στις επιθυμίες μου

Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δεν γίνεται ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου
Οι προαισθήσεις μου
ποτέ δεν σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ`εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.

Κική Δημουλά

Ερωτικές μνήμες κι αναμνήσεις

Η ζωή κυλά. Οι μέρες περνούν. Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να τις όμορφύνουμε. Μα είναι πάντα εύκολο αυτό? Προφανώς και όχι.Πώς μπορώ να βρίσκω τις μέρες όμορφες μακριά σου? Τότε ναι κυλούσαν όμορφα, κυλούσαν γρήγορα.Κοιμόμουν ευτυχισμένη γιατί το τελευταία πραγμα που έκανα κάθε μέρα ήταν να ακούσω τη φωνή σου, και όλοι την υπόλοιπη μέρα σε σκεφτόμουν και χαμογελούσα και σκεφτόμουν πότε θα έρθει το βράδυ, να μιλάμε να μας πάρει μαζί ο ύπνος. Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα, καλοχτενισμένα, παιδικά, χρωμάτιστα. Και κάπως έτσι κοιμόμουν κάθε βράδυ αλλά και κάπως έτσι ξυπνούσα. Και κάθε μέρα ήταν μοναδική, γιατί κάθε μέρα κάτι μου μάθαινες, εσύ ο καθοδηγητής και εραστής μου.

Κι ύστερα οι δρόμοι μας χώρισαν. Αποφάσισες μοναχικό μονοπάτι να βαδίσεις κι έτσι μοναχικό μονοπάτι βάδιζα κι εγώ. Μα καθώς περπατούσα οι μνήμες και οι αναμνήσεις απ τη μια με έφθειραν μα απ' την άλλη τις αποζητούσα. Και πάλευα με δαίμονες να μην ξεχάσω τη μορφή του προσώπου σου,τη φωνή σου, ό,τι συνέθετε την ύπαρξη σου...

Οι μνήμες όμως ήταν κάποτε στιγμές.. Αληθινές στιγμές.. Η μνήμη μπορεί να ξεχνά, να ξεθωριάζει, οι στιγμές όμως δεν πεθαίνουν ποτέ. Τα μάτια γελιούνται, το μυαλό περιπλέκει, τα βιωμένα δεν γυρνούν πίσω. Μα υπήρξαν, καλέ μου, και γι’ αυτό πάντα θ’ αξίζουν.

απλά γιατί σ' αγαπώ...

Σε ονειρεύομαι...κλείνω τα μάτια..και η εικόνα σου έρχεται μπροστά μου..με κοιτάς γλυκα..τρυφερα..μου λες πως μ'αγαπας..και το εννοεις..μα ολα αυτα..ειναι πια μια ιστορια..μια αναμνηση..ομως αν με ρωτησεις..καθε φορα..ευχομαι..πως θα ανοίξω τα ματια μου..και θα σε δω..να μου χαμογελάς..ξανά...γιατί δε σ’ αγαπώ για όσα είσαι εσύ ,μα για όσα είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου..Δε σ’ αγαπώ επειδή μ’ αγαπάς ,μα γιατί με κρατάς σε τροχιά παραδείσου...

αγαπημένο ποίιημα

Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες, ούτε δεσμοί
Μόλις μας δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.

Ανθρωποφοβία?
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
Επειδή δουλεύουν
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών

Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα

κική δημουλά

Το "κουμπί" των αποφάσεων

Αποφάσεις στη ζωή σου παίρνεις κάθε στιγμή χωρίς να το σκέφτεσαι καθώς η σημασία τους είναι μικρή. τι γίνεται όμως όταν έχεις να πάρεις μια απόφαση για κάτι σημαντικό και περίπλοκο? όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα δείξεις τα συναισθήματά σου σε κάποιον ή να τα κρύψεις ή/και να πάψεις να τα αισθάνεσαι, όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα προχωρήσεις και θα "ξεχάσεις" ή καλύτερα θα ξεπεράσεις κάποιον με του οποίο είσασταν μαζί ή αν θέλεις η σκέψη του για κείνον να είναι μονίμως έντονη? και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές τα διλήμματα δεν είναι το ένα ή το άλλο. δεν υπάρχουν μόνο 2 δρόμοι.

Υπάρχουν 2 περιπτώσεις που καταλήγουν κι οι 2 στο ίδιο:
1)Μέσα στο μυαλό σου σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι συνεχώς και άλλοτε με λογική και άλλοτε με συναίσθημα προσπαθείς να αποφασίσεις.
2)Δεν σκέφτεσαι πιθανές λύσεις. Απλά το πρόβλημα σου φωνάζει την ύπαρξη του κι εσύ είτε με βάση το συναίσθημα αφήνεις τη φωνή του να τρυπήσει σ' όλο σου το σώμα και να σε πονάει διαρκώς είτε με όση λογική σου έχει απομείνει προσπαθείς να κλείσεις τα αυτιά σου για να μειωθεί κατά το μέγιστο δυνατό η ένταση της φωνής του προβλήματος.

Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο επώδυνη και δυστυχώς εκεί ανήκω και εγώ.Κι οι 2 όμως καταλήγουν στο ίδιο παρόλο που οι διαδρομές και η ψυχική φθορά που επιφέρει το καθένα διαφέρουν.
Η απόφαση θα παρθεί στιγμιαία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι επιπόλαια και ξεροκεφαλιά.Είναι εκείνη η στιγμή ηρεμίας και ημιαπομόνωσης(όπως όταν οδηγείς ή όταν κάνεις μπάνιο, ή όταν έχεις βγει να περπατήσεις έξω το βράδυ-η βόλτα με το σκύλο είναι μια καλή δικαιολογία), που χωρίς να σκέφτεσαι το τι πρέπει να κάνεις έτσι ξαφνικά παίρνεις την απόφαση. Είναι σαν η απόφαση σε κάθε δίλημμα να είναι ένα κουμπί που πατιέται εκείνη την στιγμή της αναπάντεχης απόφασης.

Το μόνο θέμα με όλα τα παραπάνω είναι το πότε θα πατηθεί αυτό το κουμπί.Ε αυτό εξαρτάται με τα όρια και την υπομονή που έχει ο καθένας, με το πόσο θα επιτρέψει στην ψυχή του να φθαρεί, με το πόσο υπομονή έχει για κάτι τέτοιο,πόσο "κάτω" αντέχει να φτάσει αλλά και με το πόσο πονάει η τελική απόφαση...

Ο,τι αγαπάς πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα

Μετά από πολύωρες "(αμπελο)φιλοσοφικές" συζητήσεις με διάφορα αγαπημένα πρόσωπα κατέληξα σε αυτό που λέει και ο τίτλος:"Ο,τι αγαπάς πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα".ίσως να έπεισα τον εαυτό μου γι αυτό από ανάγκη για άμυνα απέναντι στις καταστάσεις. όπως και να χει. Εγώ αυτή την περίοδο το πιστεύω. Κι ευθύς εξηγώ τι εννοώ.

Έτσι είναι η ζωή.Έτσι έχει "αποδειχθεί". αν αγαπάς κάτι πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα. ίσως το αποκτήσεις για λίγο και για κάποιο διάστημα είναι δικό σου και μόνο δικό σου. Κάποτε όμως θα το χάσεις. Κι αν δεν το χάσεις, τότε ενώ το κατέχεις ακόμα αυτό το αρχικά πολυαγαπημένο, σταδιακά τα συναισθήματα σου για αυτό μειώνονται. λες πως ίσως δεν ήταν αυτό που αρχικά αγάπησες, πως άλλαξε στη διαδρομή. ίσως απλά να το απομυθοποίησες.Ο μύθος και η αγάπη-έρωτας είναι αλληλένδετες έννοιες.

Μα αυτό δεν είναι απαισιόδοξο.Η ζωή έχει εναλλαγές. Κακές και καλές στιγμές έρχονται και παρέρχονται. Η χαρά διαδέχεται τη στενοχώρια και αντίστροφα. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ευτυχίας. Υπάρχουν στιγμές λύπης για όλους. Έτσι λοιπόν όταν έχεις κάτι που αγαπάς και είσαι ευτυχισμένος γι αυτό, θα πρέπει να αφήνεις την ευτυχία, τη χαρά, την αγάπη να εισχωρεί μέσα σου. Κάποτε θα το χάσεις. Κι είναι πολύ άσχημο τούτο το συναίσθημα. Θα κλάψεις, θα κλειστείς στο εαυτό σου, θα κάνεις άσχημες σκέψεις. Μα δεν είναι λίγο εγωιστικό? Είχες την τύχη να ζήσεις την ευτυχία για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα και πρέπει να είσαι χαρούμενος γι αυτό και περήφανος. Δε λέω να μην στενοχωρηθείς, μην αφήσεις τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθεις να εκδηλωθούν, πρέπει. Μα καθώς θα περνάει ο καιρός(όσος νιώσεις εσύ ότι χρειάζεται) τότε σκέψου τις όμορφες στιγμές, φαντάσου τη ζωή σου χωρίς αυτές και συλλογίσου τι προτιμάς: μια επίπεδη και μονότονη ζωή χωρίς μεγάλες στενοχώριες, ή μια ζωή έντονη σε συναισθήματα μα που περιλαμβάνει όλη την γκάμα των συναισθημάτων, από χαρά ως λύπη? αυτό που αγάπησες και έχασες σου προσέφερε ακριβώς αυτό, σου προσέφερε ζωή, δηλαδή συναισθήματα.