Ω!

Θα 'θελα να 'μουνα το λαλαλα στην αρχή του σκοπού που σιγομουρμουρίζεις.
Ίσως και το λαλαλα στο τέλος, δε με νοιάζει.
Όμως δε θέλω να θέλω.
Αλλά και πάλι θα 'θελα να 'μουνα ένα μικρό, έστω, λ στο λαλαλα σου.
Κάπως έτσι θα πάρω τις κουκίδες του μονοπατιού σου, να τις βάλω σε μια ακανόνιστη σειρά να στις περάσω περιδέραιο.
Θα σε κοιτώ σιγά σιγά, αργά αργά να σιμώνεις
να δυναμώνει το φως σου, σαν το άστρο του πρωϊνού ας πούμε
και θα γίνομαι ξανά γραμμή
θα πέφτω στο κενό σου και θα τσιρίζουμε.
Νιώθω, κάτι νιώθω, εδώ κοντά, αλλού, μακριά..
Έρχεσαι;
Μην πεις ναι, μην πεις όχι.
Απλά έλα, φίλησε το μάγουλό μου
και πλάγιασε στο κρεβάτι των ονείρων μου.
Θα πετάξουμε ψηλά.
Δε στο υπόσχομαι. Θα το δεις, θα πετάξεις.
Δε θα πεις ξανά "είμαι άρρωστη"
θα 'σαι χαρούμενη και τα χαμόγελά σου θα κολυμπάνε στα ουράνια στρώματα.
Κι όμως. Αν η ζωή δεν ήτανε παραμύθι, πως γράφονται τόσες βιογραφίες;
Ε λοιπόν, η δικιά μου και άγραφη να μείνει, παραμύθι θα 'ναι.
~
κουκίδα.


άγνωστος