Η πιο όμορφη θάλασσα

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα

Ναζίμ Χικμέτ

Can you feel the love in the atmoshere?

Αναμνήσεων νύχτα

Οι μνήμες ξεπηδούν
από το σάκο των καταχωνιασμένων αναμνήσεων,
ζωντανεύουν και θέλγουν.
Συναισθήματα κατακλύζουν το νου
Γνώριμες σκέψεις

Θυμάσαι?

Περπατάγαμε μαζί στο ακρογιάλι.
Μόνος ήχος εκείνος που κάνουν τα βότσαλα,
Όταν τα παίρνει η θάλασσα κοντά της ή
Όταν τα πατούν ευτυχισμένα πλάσματα.
Ο παφλασμός της θάλασσας συνόδευε
κάθε φιλί, κάθε λέξη.
Τα χέρια μας μετέδιδαν δικά τους λόγια αγάπης,
Δεν αποχωρίζονταν, παρά μόνο μετά την αυγή.

Κάπου εκεί περπατώ κι απόψε,
Μόνη συνοδεία μερικά αστέρια.
Το χέρι χέρι δεν σφίγγει,
μονάχα μια καταπώς μαραμένη μαργαρίτα

Κάπως έτσι η θύμηση σου επανέρχεται
Μα κάπως έτσι τελειώνει και
το παραμύθι με λυπημένο τέλος,
κάπου κρυμμένο,
ανάμεσα σε ορυχεία χαμένων ευκαιριών.


προσωπική ποίηση

Ω!

Θα 'θελα να 'μουνα το λαλαλα στην αρχή του σκοπού που σιγομουρμουρίζεις.
Ίσως και το λαλαλα στο τέλος, δε με νοιάζει.
Όμως δε θέλω να θέλω.
Αλλά και πάλι θα 'θελα να 'μουνα ένα μικρό, έστω, λ στο λαλαλα σου.
Κάπως έτσι θα πάρω τις κουκίδες του μονοπατιού σου, να τις βάλω σε μια ακανόνιστη σειρά να στις περάσω περιδέραιο.
Θα σε κοιτώ σιγά σιγά, αργά αργά να σιμώνεις
να δυναμώνει το φως σου, σαν το άστρο του πρωϊνού ας πούμε
και θα γίνομαι ξανά γραμμή
θα πέφτω στο κενό σου και θα τσιρίζουμε.
Νιώθω, κάτι νιώθω, εδώ κοντά, αλλού, μακριά..
Έρχεσαι;
Μην πεις ναι, μην πεις όχι.
Απλά έλα, φίλησε το μάγουλό μου
και πλάγιασε στο κρεβάτι των ονείρων μου.
Θα πετάξουμε ψηλά.
Δε στο υπόσχομαι. Θα το δεις, θα πετάξεις.
Δε θα πεις ξανά "είμαι άρρωστη"
θα 'σαι χαρούμενη και τα χαμόγελά σου θα κολυμπάνε στα ουράνια στρώματα.
Κι όμως. Αν η ζωή δεν ήτανε παραμύθι, πως γράφονται τόσες βιογραφίες;
Ε λοιπόν, η δικιά μου και άγραφη να μείνει, παραμύθι θα 'ναι.
~
κουκίδα.


άγνωστος

stay with me, let's just breathe

Did I say that I need you?

Did I say that I want you?

Oh, if I didn't I'm a fool you see

αδυναμία λήθης

Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.


Κωστής Μοσκώφ (Ποιήματα, 1987)

Έρωτας

Γαλήνιος...

...Ερωτας δεν υπάρχει,
υπάρχει ακόμα κάτι που σκοτώνει σαν έρωτας.
O χρόνος σε μια ζωή τελειώνει και τα λόγια,
που την ανέβαζαν, θολώνουν και χάνονται
σαν πεθαμένα φεγγάρια και βόρειο σέλας...

Eίναι κανίβαλος ο έρωτας που σε σπρώχνει
κάποτε να φας τον άλλο, ωμό να τον γευτείς;
Στον παροξυσμό του όλα γίνονται δυνατά,
οι πιο απίθανες ιδέες, όπου τα δόντια,
τα νύχια, τα χέρια σαν αρπάγια,
η δύναμη της σπονδυλικής στήλης πρωτοστατούν.

Mια πολύπλοκη τακτική τελετουργικού φόνου,
που περνάει στις αισθήσεις των ανίδεων -κι είμαστε όλοι μας,
γιατί το να γνωρίζεις είναι δυσβάστακτο-
για ερωτική έξαρση και εκστατική χαλάρωση των αρμών.
Aυτοί, όμως, δουλεύουν στα σκοτεινά:
ετοιμάζουν τις κινήσεις μιας ύπουλης πάλης,
που υποτάζει ολότελα τον άλλο.

Έρμαιό σου ο άλλος. Kι ύστερα η αφή, η γεύση πιο έντονες,
η μυρουδιά του αίματος που κυλάει υπόγεια. Στιγμές, στιγμές, ολόκληρο το κορμί μετατρέπεται σε ηδονικό, φονικό όπλο....


Ανδρέας Παγουλάτος (1949-23.3.2010) R.I.P.
Από τη συλλογή "Όργια και εμπόδια" - 1996


Υ.Γ. όσο όμορφος κι αν είναι ο έρωτας,όσο ένταση κι αν έχει, κανένα συναίσθημα δεν είναι πληρέστερο και αγνότερο της πραγματικής αγάπης,γιατί η αληθινή(το τονίζω) αγάπη ανταλλάγματα δεν ζητά,ανιδιοτελής είναι και μόνος σκοπός της να προσφέρει απλόχερα αγάπη, επιθυμώντας(και όχι ζητώντας) λίγη απ΄ αυτή πίσω.