ταμ ταμ

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τ' αγόρι λες ονειρευότανε



Νάνα Μούσχουρη ~ Το παιδί με το ταμπούρλο

just a picture

νικάκι


Τέτοια παράξενη ομορφιά από όνειρα φτιαγμένη

our love or... how we lost it

God, I miss you, I miss you
and when I miss you,...
cause every time I sing, I do it for you
it's the only thing I have and share with you



Monika- Our love or How we lost it

Το Τρενο

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν


το τρένο-τρύπες

i 'll be right here waiting for you

we walked as if we were again together, we were so close. you hugged me and I hugged you back full of love. We looked each other and i could feel you wanting me.I was so happy..we walked around as never before. it's was the first time we walked hugged.we saw a black jamaica looking guy. you told me he was worthlistening and we stood watching him singing the"i will be right here waiting for you" by Bryan Adams. the lyrics were what I wanted to tell tou.You didn't know the song but it didn't matter. It was the most appropriate song for that moment. then we walked to the train station. I wanted you to kiss me as a goodbye, but I knew you wouldn't. we kissed me on cheeks and you said goodnight.I could see it through your eyes that you wanted to kiss me, but... we 've said we will keep a friendship.you may are not in love with me but there are times when you need me and you show it by calling me just to tell me your problem. cause i will always listen to you,cause I always need you,
cause i will be right here waiting for you...




I will be right here waiting for you-Bryan Adams

Watching the days burning out like a cigarette

δυο μήνες

Δυο μήνες που δε σμίξαμε.Ένας
αιώνας κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ’ άστρα αφού
λείπεις;
Ένδοξοι κι άδοξοι συναντημένοι
κάποτε στον ίδιο σφυγμό.

Δεν κάνει ο έρωτας διακρίσεις.

Ούτε απόψε πανσέληνος.Ένα
κομμάτι λείπει.Το φιλί σου.

Αυτός ο φόβος μήπως έμεινε κάτι που
δεν το πήρα.Κι ο φόβος μήπως εκείνο το απέραντο έχει τέλος.


(Γιαννης Ριτσος από τη συλλογή «Γυμνό
σώμα», "Τα ερωτικά")

Today has been the most perfect day I have ever seen

είμαι παράξενα χαρούμενη σήμερα. οχι το blog δεν το ειχα προορισει για τη χρηση που θα του κάνω σήμερα αλλά τώρα έτσι μου βγαίνει.
αυτο το σαββατοκύριακο ήταν διαφορετικό απ' τα υπόλοιπα, ξεχωριστό. γνώρισα όμορφους ανθρώπους, κι όταν λεω όμορφους εννοώ και εξωτερικά μα κυρίως εσωτερικά.γοητευτικούς ανθρωπους. ναι αυτή η λέξη ταιριάζει για να τους προσδιορίσω. ενιωθα λίγο άβολα καθως και χτες και σήμερα οι γνωριμίες ήταν με λίγο μεγαλύτερα απο μένα άτομα κι αυτο συχνά με κάνει να μη ξέρω πως να φερθώ, να νιώθω αμήχανα. μα ταυτόχρονα αυτο με σαγινευει, είναι θέλγητρο.η χαρά μου είναι εσωτερική χαρά και ηρεμία, ενα συνεχες χαμόγελο μέσα μου..

και για να τελειωσω αυτο το ασχετο post σε σχέση με τα υπόλοιπα:
Βαρβάρα, χρόνια πολλά
να ξέρεις πως σ' αγαπάω

the killing moon

under the blue moon I saw you. so soon you'll take me up in your arms

in starlit nights I saw you.So cruelly you kissed me, your lips a magic world,your sky all hung with jewels



Echo & The Bunnymen - The Killing Moon

Αγάπη κι Έρωτας

τι είναι έρωτας και τι αγάπη? πόσο ταυτόσημα είναι τα 2 συναισθήματα, ή πόσο διαφορετικά? πολλοί τα συγχέουν. είναι ερωτευμένοι δηλαδή αγαπάνε αυτό το άτομο. μα δεν είναι έτσι.

Ας αρχίσουμε μιλώντας για τον έρωτα..εγώ θα τον όριζα ως σπίθα, ως φως, ως ανατροπή. Ο έρωτας ακτινοβολεί. Σαν ήλιος πετά σπίθες τριγύρω του. Έρωτας είναι αυτό το κάτι, το απροσδιόριστο, το μαγικό που εξυψώνει τη ζωή, κάνει την κάθε μέρα ξεχωριστή,κάνει την κάθε μέρα γιορτή. Είναι η επιθυμία να είσαι συνεχώς με το πρόσωπο που είσαι ερωτευμένος, να γεύεσαι το φιλί του,να φωλιάζεις στην αγκαλιά του, να χάνεσαι στον ήχο της φωνής του.

Ο έρωτας όμως είναι μεγάλος εγωιστής. Δεν θέλει να μοιράζεται το αντικείμενο του πόθου του, το θέλει μόνο δικό του, κι όταν το χάσει,γίνεται θεριό ανήμερο. δεν νοίαζεται τόσο για τον άλλο όσο για τα συναισθήματα που του προσφέρει, κι είναι εγωιστικό αυτό(μα κι ο άνθρωπος εγωιστικό πλάσμα δεν είναι?). όταν το χάσει, δεν νοιάζεται αν για κείνον που είναι ερωτευμένος είναι καλύτερα έτσι. όχι, δεν τον μέλλει αυτό. μόνο ο εαυτός του τον μέλλει.


Η αγάπη απ' την άλλη πλευρά είναι άδολη, αλτρουίστρια, δίνεται χωρίς ανταλλάγματα. Προφανώς και εδώ υπάρχει η έντονη επιθυμία για χάδι, για φιλί, για αγκαλιά μα δεν είναι απαραίτητο.η αγάπη είναι πνευματικό συναίσθημα, όχι σαρκικό. όταν αγαπάς δεν νοιάζεσαι στιγμή για σένα, μόνο για κείνον που αγαπάς, γιατί αυτός που αγαπάς είσαι εσύ, είναι το εγώ σου που αγαπάς περισσότερο,βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου. όταν αγαπάς είσαι πάντα και μόνος καλός μαζί του και μαζί με όλους τριγύρω.η αγάπη είναι αυτοσκοπός. το ότι αγαπάς σε κάνει από μόνο του καλύτερο,χαρούμενο, σε ολοκληρώνει.
όταν αγαπάς, δεν έχεις αδήριτη ανάγκη να είναι το πρόσωπο που αγαπάς μαζί σου.μπορεί να είναι με κάποιο άλλο πρόσωπο που εκείνος να αγαπάει όπως θα 'θελες να αγαπάει εσένα, κι αυτό να μη σε πληγώνει. αντιθέτως αν είναι ευτυχισμένος έτσι, τότε χαίρεσαι και συ μ' αυτό και αντλείς ευτυχία απ'τη δική του ευτυχία(κι ας του την προσφέρει άλλος). Η αγάπη είναι το πιο δύσκολο μα και το πιο όμορφο συναίσθημα.

κι όποιος συνδυάζει έρωτα και αγάπη, και τα αισθάνεται και τα 2 με όλη τη σημασία τους, τότε ειναι...ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος των ονείρων μου μιας και συνδυάζει τη σπίθα του έρωτα με την ανιδιοτέλεια της αγάπης

χρυσαυγή

i do love this photo and i do love this person(cause she is always next to me)

Η πιο όμορφη θάλασσα

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα

Ναζίμ Χικμέτ

Can you feel the love in the atmoshere?

Αναμνήσεων νύχτα

Οι μνήμες ξεπηδούν
από το σάκο των καταχωνιασμένων αναμνήσεων,
ζωντανεύουν και θέλγουν.
Συναισθήματα κατακλύζουν το νου
Γνώριμες σκέψεις

Θυμάσαι?

Περπατάγαμε μαζί στο ακρογιάλι.
Μόνος ήχος εκείνος που κάνουν τα βότσαλα,
Όταν τα παίρνει η θάλασσα κοντά της ή
Όταν τα πατούν ευτυχισμένα πλάσματα.
Ο παφλασμός της θάλασσας συνόδευε
κάθε φιλί, κάθε λέξη.
Τα χέρια μας μετέδιδαν δικά τους λόγια αγάπης,
Δεν αποχωρίζονταν, παρά μόνο μετά την αυγή.

Κάπου εκεί περπατώ κι απόψε,
Μόνη συνοδεία μερικά αστέρια.
Το χέρι χέρι δεν σφίγγει,
μονάχα μια καταπώς μαραμένη μαργαρίτα

Κάπως έτσι η θύμηση σου επανέρχεται
Μα κάπως έτσι τελειώνει και
το παραμύθι με λυπημένο τέλος,
κάπου κρυμμένο,
ανάμεσα σε ορυχεία χαμένων ευκαιριών.


προσωπική ποίηση

Ω!

Θα 'θελα να 'μουνα το λαλαλα στην αρχή του σκοπού που σιγομουρμουρίζεις.
Ίσως και το λαλαλα στο τέλος, δε με νοιάζει.
Όμως δε θέλω να θέλω.
Αλλά και πάλι θα 'θελα να 'μουνα ένα μικρό, έστω, λ στο λαλαλα σου.
Κάπως έτσι θα πάρω τις κουκίδες του μονοπατιού σου, να τις βάλω σε μια ακανόνιστη σειρά να στις περάσω περιδέραιο.
Θα σε κοιτώ σιγά σιγά, αργά αργά να σιμώνεις
να δυναμώνει το φως σου, σαν το άστρο του πρωϊνού ας πούμε
και θα γίνομαι ξανά γραμμή
θα πέφτω στο κενό σου και θα τσιρίζουμε.
Νιώθω, κάτι νιώθω, εδώ κοντά, αλλού, μακριά..
Έρχεσαι;
Μην πεις ναι, μην πεις όχι.
Απλά έλα, φίλησε το μάγουλό μου
και πλάγιασε στο κρεβάτι των ονείρων μου.
Θα πετάξουμε ψηλά.
Δε στο υπόσχομαι. Θα το δεις, θα πετάξεις.
Δε θα πεις ξανά "είμαι άρρωστη"
θα 'σαι χαρούμενη και τα χαμόγελά σου θα κολυμπάνε στα ουράνια στρώματα.
Κι όμως. Αν η ζωή δεν ήτανε παραμύθι, πως γράφονται τόσες βιογραφίες;
Ε λοιπόν, η δικιά μου και άγραφη να μείνει, παραμύθι θα 'ναι.
~
κουκίδα.


άγνωστος

stay with me, let's just breathe

Did I say that I need you?

Did I say that I want you?

Oh, if I didn't I'm a fool you see

αδυναμία λήθης

Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.


Κωστής Μοσκώφ (Ποιήματα, 1987)

Έρωτας

Γαλήνιος...

...Ερωτας δεν υπάρχει,
υπάρχει ακόμα κάτι που σκοτώνει σαν έρωτας.
O χρόνος σε μια ζωή τελειώνει και τα λόγια,
που την ανέβαζαν, θολώνουν και χάνονται
σαν πεθαμένα φεγγάρια και βόρειο σέλας...

Eίναι κανίβαλος ο έρωτας που σε σπρώχνει
κάποτε να φας τον άλλο, ωμό να τον γευτείς;
Στον παροξυσμό του όλα γίνονται δυνατά,
οι πιο απίθανες ιδέες, όπου τα δόντια,
τα νύχια, τα χέρια σαν αρπάγια,
η δύναμη της σπονδυλικής στήλης πρωτοστατούν.

Mια πολύπλοκη τακτική τελετουργικού φόνου,
που περνάει στις αισθήσεις των ανίδεων -κι είμαστε όλοι μας,
γιατί το να γνωρίζεις είναι δυσβάστακτο-
για ερωτική έξαρση και εκστατική χαλάρωση των αρμών.
Aυτοί, όμως, δουλεύουν στα σκοτεινά:
ετοιμάζουν τις κινήσεις μιας ύπουλης πάλης,
που υποτάζει ολότελα τον άλλο.

Έρμαιό σου ο άλλος. Kι ύστερα η αφή, η γεύση πιο έντονες,
η μυρουδιά του αίματος που κυλάει υπόγεια. Στιγμές, στιγμές, ολόκληρο το κορμί μετατρέπεται σε ηδονικό, φονικό όπλο....


Ανδρέας Παγουλάτος (1949-23.3.2010) R.I.P.
Από τη συλλογή "Όργια και εμπόδια" - 1996


Υ.Γ. όσο όμορφος κι αν είναι ο έρωτας,όσο ένταση κι αν έχει, κανένα συναίσθημα δεν είναι πληρέστερο και αγνότερο της πραγματικής αγάπης,γιατί η αληθινή(το τονίζω) αγάπη ανταλλάγματα δεν ζητά,ανιδιοτελής είναι και μόνος σκοπός της να προσφέρει απλόχερα αγάπη, επιθυμώντας(και όχι ζητώντας) λίγη απ΄ αυτή πίσω.

music

The vibrations on the air are the breath of God speaking to man's soul. Music is the language of God. We musicians are as close to God as man can be. We hear his voice, we read his lips, we give birth to the children of God, who sing his praise. That's what musicians are.
Beethoven

5 4 3 2 1

Ώρα μηδέν
Έφτασε κι εγώ παρακαλώ για ένα ακόμα λεπτό μαζί σου
Αφελής νους, εξαρτημένη καρδιά
Είχες φύγει πριν φτάσει τούτη η ώρα

Κάποιος τους είδε να γυρίζουν χέρι με χέρι

Για σένα στις επιθυμίες μου

Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δεν γίνεται ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου
Οι προαισθήσεις μου
ποτέ δεν σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ`εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.

Κική Δημουλά

Ερωτικές μνήμες κι αναμνήσεις

Η ζωή κυλά. Οι μέρες περνούν. Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να τις όμορφύνουμε. Μα είναι πάντα εύκολο αυτό? Προφανώς και όχι.Πώς μπορώ να βρίσκω τις μέρες όμορφες μακριά σου? Τότε ναι κυλούσαν όμορφα, κυλούσαν γρήγορα.Κοιμόμουν ευτυχισμένη γιατί το τελευταία πραγμα που έκανα κάθε μέρα ήταν να ακούσω τη φωνή σου, και όλοι την υπόλοιπη μέρα σε σκεφτόμουν και χαμογελούσα και σκεφτόμουν πότε θα έρθει το βράδυ, να μιλάμε να μας πάρει μαζί ο ύπνος. Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα, καλοχτενισμένα, παιδικά, χρωμάτιστα. Και κάπως έτσι κοιμόμουν κάθε βράδυ αλλά και κάπως έτσι ξυπνούσα. Και κάθε μέρα ήταν μοναδική, γιατί κάθε μέρα κάτι μου μάθαινες, εσύ ο καθοδηγητής και εραστής μου.

Κι ύστερα οι δρόμοι μας χώρισαν. Αποφάσισες μοναχικό μονοπάτι να βαδίσεις κι έτσι μοναχικό μονοπάτι βάδιζα κι εγώ. Μα καθώς περπατούσα οι μνήμες και οι αναμνήσεις απ τη μια με έφθειραν μα απ' την άλλη τις αποζητούσα. Και πάλευα με δαίμονες να μην ξεχάσω τη μορφή του προσώπου σου,τη φωνή σου, ό,τι συνέθετε την ύπαρξη σου...

Οι μνήμες όμως ήταν κάποτε στιγμές.. Αληθινές στιγμές.. Η μνήμη μπορεί να ξεχνά, να ξεθωριάζει, οι στιγμές όμως δεν πεθαίνουν ποτέ. Τα μάτια γελιούνται, το μυαλό περιπλέκει, τα βιωμένα δεν γυρνούν πίσω. Μα υπήρξαν, καλέ μου, και γι’ αυτό πάντα θ’ αξίζουν.

απλά γιατί σ' αγαπώ...

Σε ονειρεύομαι...κλείνω τα μάτια..και η εικόνα σου έρχεται μπροστά μου..με κοιτάς γλυκα..τρυφερα..μου λες πως μ'αγαπας..και το εννοεις..μα ολα αυτα..ειναι πια μια ιστορια..μια αναμνηση..ομως αν με ρωτησεις..καθε φορα..ευχομαι..πως θα ανοίξω τα ματια μου..και θα σε δω..να μου χαμογελάς..ξανά...γιατί δε σ’ αγαπώ για όσα είσαι εσύ ,μα για όσα είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου..Δε σ’ αγαπώ επειδή μ’ αγαπάς ,μα γιατί με κρατάς σε τροχιά παραδείσου...

αγαπημένο ποίιημα

Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες, ούτε δεσμοί
Μόλις μας δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.

Ανθρωποφοβία?
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
Επειδή δουλεύουν
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών

Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα

κική δημουλά

Το "κουμπί" των αποφάσεων

Αποφάσεις στη ζωή σου παίρνεις κάθε στιγμή χωρίς να το σκέφτεσαι καθώς η σημασία τους είναι μικρή. τι γίνεται όμως όταν έχεις να πάρεις μια απόφαση για κάτι σημαντικό και περίπλοκο? όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα δείξεις τα συναισθήματά σου σε κάποιον ή να τα κρύψεις ή/και να πάψεις να τα αισθάνεσαι, όταν πρέπει να αποφασίσεις αν θα προχωρήσεις και θα "ξεχάσεις" ή καλύτερα θα ξεπεράσεις κάποιον με του οποίο είσασταν μαζί ή αν θέλεις η σκέψη του για κείνον να είναι μονίμως έντονη? και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές τα διλήμματα δεν είναι το ένα ή το άλλο. δεν υπάρχουν μόνο 2 δρόμοι.

Υπάρχουν 2 περιπτώσεις που καταλήγουν κι οι 2 στο ίδιο:
1)Μέσα στο μυαλό σου σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι συνεχώς και άλλοτε με λογική και άλλοτε με συναίσθημα προσπαθείς να αποφασίσεις.
2)Δεν σκέφτεσαι πιθανές λύσεις. Απλά το πρόβλημα σου φωνάζει την ύπαρξη του κι εσύ είτε με βάση το συναίσθημα αφήνεις τη φωνή του να τρυπήσει σ' όλο σου το σώμα και να σε πονάει διαρκώς είτε με όση λογική σου έχει απομείνει προσπαθείς να κλείσεις τα αυτιά σου για να μειωθεί κατά το μέγιστο δυνατό η ένταση της φωνής του προβλήματος.

Η δεύτερη περίπτωση είναι πιο επώδυνη και δυστυχώς εκεί ανήκω και εγώ.Κι οι 2 όμως καταλήγουν στο ίδιο παρόλο που οι διαδρομές και η ψυχική φθορά που επιφέρει το καθένα διαφέρουν.
Η απόφαση θα παρθεί στιγμιαία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι επιπόλαια και ξεροκεφαλιά.Είναι εκείνη η στιγμή ηρεμίας και ημιαπομόνωσης(όπως όταν οδηγείς ή όταν κάνεις μπάνιο, ή όταν έχεις βγει να περπατήσεις έξω το βράδυ-η βόλτα με το σκύλο είναι μια καλή δικαιολογία), που χωρίς να σκέφτεσαι το τι πρέπει να κάνεις έτσι ξαφνικά παίρνεις την απόφαση. Είναι σαν η απόφαση σε κάθε δίλημμα να είναι ένα κουμπί που πατιέται εκείνη την στιγμή της αναπάντεχης απόφασης.

Το μόνο θέμα με όλα τα παραπάνω είναι το πότε θα πατηθεί αυτό το κουμπί.Ε αυτό εξαρτάται με τα όρια και την υπομονή που έχει ο καθένας, με το πόσο θα επιτρέψει στην ψυχή του να φθαρεί, με το πόσο υπομονή έχει για κάτι τέτοιο,πόσο "κάτω" αντέχει να φτάσει αλλά και με το πόσο πονάει η τελική απόφαση...

Ο,τι αγαπάς πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα

Μετά από πολύωρες "(αμπελο)φιλοσοφικές" συζητήσεις με διάφορα αγαπημένα πρόσωπα κατέληξα σε αυτό που λέει και ο τίτλος:"Ο,τι αγαπάς πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα".ίσως να έπεισα τον εαυτό μου γι αυτό από ανάγκη για άμυνα απέναντι στις καταστάσεις. όπως και να χει. Εγώ αυτή την περίοδο το πιστεύω. Κι ευθύς εξηγώ τι εννοώ.

Έτσι είναι η ζωή.Έτσι έχει "αποδειχθεί". αν αγαπάς κάτι πραγματικά δεν θα είναι ποτέ δικό σου για πάντα. ίσως το αποκτήσεις για λίγο και για κάποιο διάστημα είναι δικό σου και μόνο δικό σου. Κάποτε όμως θα το χάσεις. Κι αν δεν το χάσεις, τότε ενώ το κατέχεις ακόμα αυτό το αρχικά πολυαγαπημένο, σταδιακά τα συναισθήματα σου για αυτό μειώνονται. λες πως ίσως δεν ήταν αυτό που αρχικά αγάπησες, πως άλλαξε στη διαδρομή. ίσως απλά να το απομυθοποίησες.Ο μύθος και η αγάπη-έρωτας είναι αλληλένδετες έννοιες.

Μα αυτό δεν είναι απαισιόδοξο.Η ζωή έχει εναλλαγές. Κακές και καλές στιγμές έρχονται και παρέρχονται. Η χαρά διαδέχεται τη στενοχώρια και αντίστροφα. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ευτυχίας. Υπάρχουν στιγμές λύπης για όλους. Έτσι λοιπόν όταν έχεις κάτι που αγαπάς και είσαι ευτυχισμένος γι αυτό, θα πρέπει να αφήνεις την ευτυχία, τη χαρά, την αγάπη να εισχωρεί μέσα σου. Κάποτε θα το χάσεις. Κι είναι πολύ άσχημο τούτο το συναίσθημα. Θα κλάψεις, θα κλειστείς στο εαυτό σου, θα κάνεις άσχημες σκέψεις. Μα δεν είναι λίγο εγωιστικό? Είχες την τύχη να ζήσεις την ευτυχία για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα και πρέπει να είσαι χαρούμενος γι αυτό και περήφανος. Δε λέω να μην στενοχωρηθείς, μην αφήσεις τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθεις να εκδηλωθούν, πρέπει. Μα καθώς θα περνάει ο καιρός(όσος νιώσεις εσύ ότι χρειάζεται) τότε σκέψου τις όμορφες στιγμές, φαντάσου τη ζωή σου χωρίς αυτές και συλλογίσου τι προτιμάς: μια επίπεδη και μονότονη ζωή χωρίς μεγάλες στενοχώριες, ή μια ζωή έντονη σε συναισθήματα μα που περιλαμβάνει όλη την γκάμα των συναισθημάτων, από χαρά ως λύπη? αυτό που αγάπησες και έχασες σου προσέφερε ακριβώς αυτό, σου προσέφερε ζωή, δηλαδή συναισθήματα.